Szpachlowanie

Wyrównywanie nierówności po zakończeniu prac blacharskich wykonuje się za pomocą szpachli. Technologia ta znana jest od lat, a nadal nie brakuje przykładów niewłaściwie wykonanej pracy. A przecież od właściwie wykonanego szpachlowania, zależy efekt końcowy pracy i blacharza, i lakiernika.

Najpowszechniejszym błędem jest szpachlowanie bezpośrednio na blachę. Poza tym, iż trudniej jest uzyskać właściwy efekt lakierowania, to bardzo szybko naprawiany w ten sposób element ulegnie korozji, a warstwa szpachli dość szybko odpadnie. Co, oczywiście, oznacza reklamację i, poza zepsutą opinią, dodatkowe koszty. Najważniejsza więc zasada jest taka, że nigdy nie szpachluje się na gołą blachę, a wyłącznie na podkład epoksydowy. To oznacza, że tak trzeba planować powierzchnię do szpachlowania, aby nie zachodziła na przecięte warstwy starego materiału. Obszar do szpachlowania należy więc odpowiednio przygotować.

Zaczyna się od usunięcia starego lakieru włókniną czarną, tzw. koksem i szlifowania ekscentryczną szlifierką z twardą stopą papierem #P 120 – P 220, a krawędzie #P 320. Jeżeli występują rysy po naprawie blacharskiej, to należy je wyrównać używając kolejno gradacji #P 80 – P180 – P 220, natomiast do wyrównania krawędzi ze starym lakierem stosuje się  #P 320. Podczas szlifowania należy zawsze używać systemu z odsysem pyłów oraz zakładać maskę na twarz. Następnie po oczyszczeniu i odtłuszczeniu na całą przygotowaną powierzchnię wykonuje się natrysk podkładu epoksydowego włącznie z przeciętym starym lakierem. Po wysuszeniu i przeszlifowaniu go zgodnie z instrukcją (różne firmy podają własne procedury), można rozpocząć szpachlowanie od środka, do krawędzi nierówności.

Po wyschnięciu szpachli (można przyspieszyć proces susząc promiennikiem IR z długą falą) i ewentualnym ostudzeniu, nanosi się puder kontrolny bądź aerozol kontrolny na powierzchnie szpachli i szlifuje wstępnie #P 120, a następnie wykończeniowo #P 220. Pamiętać trzeba, że za każdym razem nakłada się cienką warstwę szpachli. Dzięki temu szybciej się utwardzi, a jeżeli suszenie odbędzie się z wykorzystaniem promiennika IR, to szpachlowanie będzie wykonanie profesjonalne. Po wyschnięciu powierzchnia powinna być szlifowana z położona kontrolną warstwą pudru. Miejsca, w których kontrolna warstwa będzie niedoszlifowana, określają położenie części poniżej teoretycznej linii płaszczyzny. Oczywiście szpachluje się miejsca poniżej teoretycznej linii i każdorazowo, przed ponownym szpachlowaniem, delikatnie trzeba je przeszlifować i oczyścić z pyłu. Po kilku cyklach cała powierzchnia będzie wyrównana. Może niekiedy wystąpić potrzeba nałożenia śladowych ilości szpachli wykończeniowej na najdrobniejsze wgłębienia. Przystępując do ostatecznego przygotowania powierzchni do lakierowania, całość szlifuje się papierem #P 220, a zewnętrzne części naprawianej powierzchni #P 320. Po odtłuszczeniu i usunięciu pyłów szlifierskich ścierką pyłochłonną, można przystąpić do nakładania podkładu.

Aby proces ten przyspieszyć można stosować metodę „mokre na mokre” pokrywając szpachlę i jej otoczenie podkładem epoksydowym, a po odpowiednim czasie wietrzenia, właściwą liczbę warstw podkładu wypełniającego. Po wyschnięciu, a jeszcze lepiej po suszeniu promiennikiem IR, etap szpachlowania i wypełniania można uznać za zakończony. Tak przygotowany, odtłuszczony i bez pozostałości pyłu element, można przemieścić do kabiny lakierniczej.

Autor

Mirosław Rutkowski, Mieczysław Sieczkowski