Brzmienie i lśnienie czyli BRAYT w fabryce gitar

To był fenomen tamtych czasów. Potrzebne były instrumenty, a tych praktycznie nie było. W ogóle niewiele było. W tej sytuacji wytwarzane w garażu gitary były dla wielu jedyną możliwością rozpoczęcia muzycznej przygody. Kiedy PRL wraz z systemem gospodarczym odszedł w niebyt, garaż zmienił się w fabryczkę, a detale osprzętu gitar zaczęły spełniać właściwą jakość. Obecnie Mayones Guitars & Basses, to znany na świecie wytwórca znakomitych gitar. Robionych ręcznie tak, jak w latach 80., tylko znacznie lepiej.

W przywołanym porzekadle chodzi o to, aby nie zmieniać tego, co jest doskonałe, działa niezawodnie i zawsze tak samo. Ale na podstawie tego, co już mamy warto, a nawet trzeba, poszukiwać. Niech to, co jest dobre, będzie takie, jakie jest, poprawianie, ot tak, dla samego poprawiania albo oszczędności, prowadzi najczęściej na manowce. Nie trzeba daleko szukać, w motoryzacji takich przykładów jest w bród. Wystarczy, że do roboty inżynierów wtrącą się księgowi i wymuszą stosowanie, na przykład, tańszych rurek w hamulcach. Albo łożysk. I po zabawie. Taki samochód przestaje się sprzedawać. Podobnie jest w innych branżach.

W naszej, lakierniczej wystarczy zastąpić jeden z komponentów tańszym zamiennikiem i produkt – lakier, szpachla czy pasta – nabierze innych właściwości i efekt pracy lakiernika jest inny niż wcześniej. Produkt niby ten sam, tylko jakość inna, najczęściej gorsza. Skutek jest taki, że klient-lakiernik tego produktu już więcej nie kupi. Ale przecież zdarzyć się może, że produkt po takich manewrach stanie się lepszy. Paradoksalnie tak też jest niedobrze. Bo jeśli produkt ma inne cechy, to już nie jest tym samym produktem. A dla profesjonalistów absolutna powtarzalność materiałów jest warunkiem utrzymania jakości i udzielania gwarancji na usługi lub wyroby.

Wracając do gitar i ich wykończenia. Powierzchnia gitar musi spełniać oczekiwania klienta, musi też dobrze wyglądać na scenie. Drewniane powierzchnie pokrywa się odpowiednio dobraną bejcą czy wielobarwną miksturą i, na koniec lakierem bezbarwnym. Powłoka musi być odporna na uszkodzenia mechaniczne, nie może się odbarwiać i długo zachować koloryt, głębię, lśnienie lub mat. Czy byłaby możliwa sprzedaż gitar na całym niemal świecie, gdyby proces wykańczania gitar pozostał taki, jak w pierwszych latach produkcji? Bez nieustannego poszukiwania czegoś lepszego?