Ferrari, Aston Martin i składak Wigry – Sławomir Gołąb swój biznes stworzył od zera i robi to co kocha

Gdy pytamy, skąd wziął się w branży, śmieje się, że już w szóstej klasie szkoły podstawowej znał budowę silnika: – Mieszkaliśmy na wsi. W gospodarstwie zawsze były jakieś maszyny. Od najmłodszych lat dłubałem przy rometach i komarkach. Zawsze też fascynowało mnie tworzenie czegoś z niczego, a moją ulubioną dziedziną matematyki była geometria.

Figury przestrzenne to było to. W domu pieniędzy nigdy nie było za dużo, zacząłem więc od szkoły zawodowej. Potem było technikum samochodowe w Krakowie i praktyka w jednym z najlepszych w regionie warsztatów blacharskich. Już po szkole zasadniczej, rozpocząłem pracę w zawodzie, można więc powiedzieć, że od 1995 roku nie robię nic innego poza naprawianiem samochodów – śmieje się Sławomir Gołąb.

Tymczasem dziś, z myślą o obniżeniu wagi pojazdów, ale przy zachowaniu najwyższych standardów bezpieczeństwa, stosuje się bardzo zaawansowane technologie. To wysokowytrzymałościowa stal, z domieszką różnych stopów. – To stal mega sprężysta, borowa, HSS – tłumaczy właściciel AACOLOR. – Inżynierowie tak to zaplanowali, że klatka samochodu, a więc przestrzeń, w której podróżują pasażerowie, jest wykonana właśnie z tej wysokowytrzymałościowej stali. Podłużnica, jako element nośny samochodu, jest wykonana nawet z 3-4 rodzajów stali.

Pierwszy ulega deformacji w łatwy sposób, ale idąc dalej w głąb karoserii, np. do ściany grodziowej, materiał jest coraz twardszy. Chodzi o to, by energia została pochłonięta przez elementy znajdujące się na zewnątrz. Ma się tam „zgasić”, zanim dojdzie do przestrzeni pasażerskiej. W prosty sposób można to pokazać na przykładzie crash testów.

Kiedyś każdą stal w samochodzie można było wiercić zwykłym wiertłem. Dziś potrzebujemy odpowiednich rozwiertaków i innych narzędzi. Kiedyś można było wszystko pospawać palnikiem, używać prostych zgrzewarek. Teraz, zważywszy na zastosowanie nowych systemów wytrzymałościowych, musimy mieć odpowiedni sprzęt. O ile jednak duże serwisy, czy te większe jak nasz, mają budżety by w ten sprzęt zainwestować, to w mniejszych warsztatach pojawia się problem. Dobra zgrzewarka to koszt ok. 60 tys. zł netto.

Do tego potrzebny jest odpowiedni prąd, bo taka zgrzewarka ma w piku 13 tys. amperów. Lutospawarka, której będziemy potrzebować, to kolejne 15 – 20 tys. zł, a nitownica do aluminium – ok. 30 tysięcy. To tylko trzy narzędzia, łącznie warte ponad 100 tys. zł. Dlatego przy całym szacunku do wiedzy i doświadczenia fachowców, pracowitych ludzi, których spotkamy w małych warsztatach, musimy mieć świadomość, że z bardzo dużym prawdopodobieństwem nasze nowoczesne, czy nawet luksusowe auto, naprawią tak, jak robiono to w latach 90-tych. O ile lakierowanie będzie tu najmniejszym problemem, to technologia stosowana w pracy nad konstrukcją auta, może nie zostać odtworzona.

Na kanale Youtube naszego rozmówcy zaintrygował nas filmik, na którym przez swoją halę przejeżdża pamiętającym czasu PRL-u rowerem Wigry, popularnym składakiem. Okazało się, że chodzi o projekt z udziałem znanego dziennikarza motoryzacyjnego Patryka Mikiciuka, współzałożyciela Muzeum Motoryzacji w Otrębusach. – Z Patrykiem znamy się jakiś czas – tłumaczy z uśmiechem Sławomir Gołąb. – Naprawiam mu samochody, również te historyczne, poddawane renowacji. A że nie miałem lekko w życiu i do wszystkiego dochodziłem sam, to teraz gdy mnie na to stać, staram się pomagać innym.

Ten rower Wigry to właśnie jedna z takich charytatywnych akcji. Wylicytowałem ten rower na aukcji organizowanej przez Patryka. Odebrałem, przywiozłem do Myślenic. I wymyśliłem, że gdy mój kanał zdobędzie 10 tysięcy subskrypcji, pojadę tymi Wigrami z powrotem do Patryka i oddam składaka do muzeum, na kolejną aukcję. Planuję to zrobić latem. Zawsze uprawiałem sport, także sztuki walki. Uwielbiam się fizycznie zmęczyć, więc może dam radę i temu składakowi – puszcza oko. – A jeśli będę potrzebował tlenu, może znajdę zmiennika? Bardzo liczę na to, że przy okazji zbierzemy trochę dodatkowego grosza na biedne dzieciaki.

Zapytaliśmy też o inną, ważną kwestię. Czy praca, która stała się jego pasją, nie zabrała mu czasu na rodzinne życie? Znajduje jeszcze czas wolny? – Nie jest źle – śmieje się w odpowiedzi. – Skoro mówi się, że gdy robi się to co się kocha, nigdy nie chodzi się do pracy, to ja do niej nie chodzę. Ale mówiąc poważnie, córka i syn to już nastolatkowie. Bez względu na to co dzieje się w firmie, staram się znaleźć dla nich czas, gdzieś podrzucić, gdy trzeba. Zresztą syn, uczeń drugiej klasy samochodówki, czasem wpada do mnie do firmy, co z kolei mi sprawia frajdę.

Na podróże najchętniej wybieramy ciekawe miejsca w Polsce, z czasem na wędrówki po górskich szlakach czy rower. Nie jestem zwolennikiem żadnych wakacji all inclusive, bo chyba umarłbym z nudów leżąc plackiem przy basenie. Nosi mnie. Wolę przyczepę kempingową, rower i jeziorko na Słowacji. A gdy np. mam gorszy dzień, to znów najlepszym lekarstwem jest sport. Gdy się tak fest domęczę, że chodzić nie mogę, znowu jestem szczęśliwy i mogę działać dalej. A więcej świata zobaczę już wkrótce, bo lecę na trochę do USA. Dla przyjemności i zawodowo oczywiście.

Zobacz również