Jak specjalista od efektów specjalnych ruszył „swoją drogą”

A skąd Twoja miłość do roweru o nienaturalnie grubych oponach, nie bez kozery nazywanego „grubasem”?

– Chyba jakoś tak dwa lata temu odkryłem na nowo frajdę z jazdy rowerem i to właśnie dzięki fatbike’owi. Ma bardzo nietypową konstrukcję. Jazda  nim – zupełnie inna niż rowerem klasycznym –  pozwala eksplorować tereny, które dla zwykłego roweru są niedostępne: głębokie piaski, błoto, śnieg. Wbrew temu jak wygląda jest bardzo lekki. Jak w „cieniasie”, w zależności od klasy sprzętu, jego waga maleje, komponenty są lepsze. Te szersze koła i szersze rozstawienie pedałów sprawia, że siedzi się na nim i jeździ bardzo stabilnie.

Fatbike dużo wybacza. Trudno się na nim przewrócić czy wpaść w poślizg z uwagi na koła – duże balony – które łykają każde podłoże nawet bez amortyzacji. Ten rower wręcz zaprasza do tego żeby nim wjechać w coś, czego jak się wydawało, nie da się przejechać. Przede mną taki sprzęt otworzył nowe przestrzenie, pozwala je podziwiać z nowej perspektywy.

Skąd wziął się pomysł na „skorodowany” rower?

– Miało być tak: skoro jest optycznie taki ciężki, kojarzy się z buldożerem. Gdy wielokrotnie mijałem jakieś place budowy i widziałem zużyte maszyny, spychacze czy koperki, wyglądało na to, że większość z nich na początku była żółta, a z czasem korozja i zużycie sprawiały, że stawały się pokryte całą gama kolorów. Tak właśnie miał wyglądać mój rower. Utrzymany w bardzo industrialnym klimacie. Z elementami kojarzącymi się z budową.

Powłoka nie ulega degradacji pod wpływem zmian warunków atmosferycznych. Po dodaniu do bezbarwnego Rangersa kolorowych past pigmentowych, bazy akrylowej lub poliuretanu, można uzyskać potrzebną barwę powłoki, natomiast czarny Rangers świetnie prezentuje się na elementach podwozia, zderzakach czy skrzyniach pick-upów.

Jak długo trwała cała ta operacja? Pochłonęła dużo czasu?

– To była typowa zajawka. A na zajawki, jak wiadomo, zawsze znajdzie się czas i energia. Całość zajęła mi jakieś trzy noce, oczywiście z czasem na wyschnięcie przede wszystkim warstwy podkładu.

Jak reagują ludzie na takie industrialne, „zardzewiałe” cacko?

– Już gdy rower stał w warsztacie czekając na części, okazał się być atrakcją tego warsztatu (śmiech). A gotowy, bardzo się wszystkim podoba. Chyba wszyscy mi bliscy są szczerze zachwyceni. Bo to po prostu bardzo „zajawkowy” projekt, a takie szczególnie się docenia. Ludzie, którzy chcą sobie zafundować nowy rower, nieczęsto robią go sobie od podstaw. Bo do kosztów trzeba jeszcze dodać pomysł, pracę, zacięcie. Pasjonaci wiedzą o co chodzi. Ten nowy „grubas” faktycznie, wszędzie gdzie się pojawi budzi zainteresowanie. Niewtajemniczonych może i zadziwia to, że facet robiąc rower zamienił go  w „złom”, zamiast postarać się, żeby wyglądał jak z fabryki.

Zdarza mi się też słyszeć od mijanych osób komentarze, typu: „oj, chyba za długo stał na zewnątrz” (śmiech). Ale większość wie o co chodzi gdy tylko uważniej się przyjrzy. Co ważne, świadomie dobierałem część tak, żeby pasowały do roweru „po przejściach”. Na przykład łańcuch nie jest standardowy, a złotawy. Gdy się przejedzie po błocie, wygląda jakby zżerała go rdza. Kiedyś jeżdżąc słyszałem reakcje: „O! Jakie grube opony!”. Teraz częściej: „O! Jaki zardzewiały rower!”