Lakiery bazowe versus lakiery jednopowłokowe

Na początku lat 80 w mieszalniach lakierów pojawiły się na dobre w Polsce lakiery dwuwarstwowe. Było to zdecydowanie lepsze rozwiązanie, niż używane wcześniej metalizowane lakiery akrylowe, sprawiające niekiedy lakiernikom duże problemy w uzyskiwaniu poprawnych wylakierowań i doboru kolorystyki.

Obecnie lakiery jednopowłokowe stosuje się do wylakierowań fabrycznych, jako produkcję budżetową. Ta technologia pozwala obniżyć koszt instalacji lakierniczej tylko do jednej strefy przejścia z lakierowaniem zewnętrznym, przez co obniżają koszty produkcji dla pojazdów budżetowych, osobowych i dostawczych. Niższe koszty zakupu materiałów lakierniczych oraz obniżenie kosztów procesu lakierniczego pozwalają na obniżenie ceny zakupu samochodu. Lakiery jednopowłokowe wykorzystywane są również przy produkcji pojazdów ciężarowych, z tą różnicą, że ze względu na ciężkie warunki eksploatacji, stosowane są materiały o zwiększonej odporności na ścieranie i zmianę koloru. Ostatnio jednak coraz więcej producentów do produkcji używa lakierów dwuwarstwowych. W tym przypadku o ekonomii procesu lakierowania decydują coraz bardziej rygorystyczne przepisy dotyczące szeroko rozumianej ochrony środowiska. Również koszt zmiany koloru i szybkość procesu zmiany przemawia za lakierami dwuwarstwowymi. Bazy kolorowe stosowane w przemyśle są na nośniku wodnym, lecz różnią się sposobem suszenia w porównaniu do baz stosowanych w systemach renowacyjnych. Ich bardzo duże możliwości kolorystyczne (łatwość uzyskiwania dowolnej kolorystyki) wykorzystywane są jako atrakcyjna forma promocji nowy modeli pojazdów. Dla producentów jest to kolejny argument za stosowaniem dwuwartswowych baz kolorystycznych.

Oczywiste jest, że nowe pojazdy wcześniej czy później trafiają pod skrzydła warsztatów naprawczych. Jeżeli warsztat będzie miał trudności w ocenie powłoki uszkodzonego pojazdu, czy to lakier jednowarstwowy czy przynajmniej dwuwarstwowy, powinien lekko przeszlifować papierem ściernym powłokę i będzie mógł stwierdzić czy szlifował powłokę lakieru bezbarwnego czy powłokę lakieru akrylowego, bo pył z powierzchni pokrytej lakierem bezbarwnym będzie zdecydowanie inny niż dla lakieru akrylowego. Lakier jednowarstwowy jest produkowany na bazie żywicy nośnej o właściwościach podobnych do lakieru bezbarwnego, różni się dodatkiem pigmentów kryjących. W technologii naprawy powłok jedno- lub wielowarstwowych nie zauważamy różnic. Miejsce uszkodzone po doprowadzeniu do właściwego kształtu przez blacharza, zabezpiecza się odpowiednim gruntem antykorozyjnym, szpachluje i doprowadza do możliwości nałożenie powłoki wypełniacza. Po szlifowaniu papierem #P 320 – P 400 do uzyskania właściwej powierzchni. Miejsca oddalonych od obszaru naprawianego należy zmatować i polerować po to, aby różnica kolorystyczna pomiędzy nowym lakierem, a istniejącym nie występowała (stary lakier może być zabrudzony bądź utleniony). Podczas lokalnej naprawy wymagającej cieniowania praca z lakierami jednowarstwowymi jest trudna i nie zawsze daje poprawny wygląd miejsca naprawianego. Należy przyjąć, że cieniowanie można stosować w płaszczyznach pionowych do wysokości górnej krawędzi zderzaków. Pracując z lakierami dwuwarstwowymi niekiedy można cieniować wyżej, lecz też tylko na płaszczyznach pionowych. Natomiast dobór kolorystyki dla lakierów dwuwarstwowych jest dużo łatwiejszy, w porównaniu do jednowarstwowych. Ponieważ kolor jest zależny od nakładania warstwy na warstwę, to cieniowanie bazami jest dużo łatwiejsze i dużo łatwiej też można się wygubić na elemencie. Problemem jest umiejętne wtopienie lakieru bezbarwnego w lakier istniejący i nie zawsze udaje się wygubić przed krawędzią elementu. Jak wiadomo praktyka czyni mistrza, reguła ta sprawdza się również i w pracy lakiernika. Cieniowanie wymaga ciągłego treningu i z czasem, w miarę rosnącego doświadczenia, efekty stają się coraz lepsze

Autor: Mirosław Rutkowski , Mieczysław Sieczkowski